Afscheidsspeech Brigite van Haaften

Afscheidsspeech Brigite van Haaften

Vergadering Provinciale Staten Noord-Brabant – 9 september 2016

 

Voorzitter,

Dank voor de gelegenheid om hier nog één keer het woord te mogen voeren.

Het is mijn maiden speech – deze periode – dus ik word ook niet geïnterrumpeerd! Ik pak mijn kans en

heb overwogen om een voorbeeld te nemen aan de burgemeester van Eindhoven (voor wie dat niet

gevolgd heeft: zijn afscheidsspeech duurde 48 min en 26 seconden).

Veel dank voor de waarderende woorden die zijn gesproken vanmiddag.

Voor mij voelt dit afscheid als de afsluiting van een belangrijk hoofdstuk van mijn leven.

De cirkel is rond: in 1999 begonnen als Statenlid, in 2006 Gedeputeerde geworden, en nu het laatste

jaar weer actief als Statenlid. Nu ik een andere baan heb gevonden, is dit een goed moment om aan

een nieuw hoofdstuk te beginnen.

Een mooie gelegenheid ook om terug te blikken: nog even een paar dingen van vroeger in herinnering

roepen. Als ik straks weg ben kunt u alleen nog terugvallen op het geheugen van Nico Heijmans, en

dat laat hem weleens in de steek, heb ik gemerkt…

 

1. In 1999 bestond PS uit 79 leden, en werkten we hier nog in het monistisch systeem. De

directeur van de provincie was tevens secretaris van GS, maar daarnaast ook onze griffier. De

gedeputeerden waren gewoon lid van PS en stemden mee over hun eigen voorstellen. Dat

kun je je nu niet meer indenken. De scheiding tussen uitvoering en controle is nu veel

logischer.

Al moet dat ook weer niet overdreven worden, want als het goed is staan we allemaal – GS en

PS, coalitie en oppositie – voor dezelfde zaak: het belang van Brabant en de Brabanders.

Binnen de CDA-fractie hebben we dat uitgangspunt altijd gehanteerd gelukkig.

 

2. In 1999 kregen we elke week de notulen van de fractievergadering en alle vergaderstukken

per post toegestuurd. Ook dat kun je je nu niet meer voorstellen. De techniek heeft een

enorme vlucht genomen. Dit maakt het werk op vele fronten heel veel makkelijker. De vraag

om transparant te zijn zouden we mede door de technologie toch eenvoudig moeten kunnen

beantwoorden. Maar daar hebben we regelmatig toch moeite mee. Komt dat doordat we onze

partners onderschatten? Zeggen we niet iets te snel dat het proces verstoord zal worden door

openheid te geven?

 

3. In 1999 was geld het belangrijkste sturingsinstrument van de provincie. We kregen elk jaar

meer dividenduitkeringen binnen en toen we de aandelen van Essent verkochten was het

imago van de provincie helemaal duidelijk: daar klotst het geld tegen de plinten, ze weten van

gekkigheid niet wat ze met het geld moeten doen.

Overigens was dat debat over de aandelenverkoop een van de beste debatten die hier in

deze zaal gevoerd zijn! Het was heel bijzonder om dat mee te maken.

 

4. Toen een paar jaar later de focus op geld ons in de weg begon te zitten, vertaalde zich dat in

een aversie tegen “subsidies” – het verboden s-woord heb ik het weleens genoemd. Een

onterechte weerstand, vind ik. Om subsidies te gebruiken als sturingsinstrument, moeten wij

onze doelen veel beter formuleren – daar zit ‘m de kneep. Aansluiten bij en stimuleren wat in

de Brabantse samenleving al gebeurt. Zonder daar allerlei dingen bij te verzinnen die de

inventiviteit en creativiteit in de kiem smoren. Zonder te vervallen in detaillistische regeltjes,

maar vanuit vertrouwen in mensen en hun ideeën.

Minder juridisch, meer rechtvaardig. Dat zou pas innovatief zijn!

 

5. In 1999 was de verantwoordelijkheid voor de Jeugdzorg net een nieuwe taak van de provincie

geworden. De provincie heeft ongelooflijk veel verbeterd in de aansturing en de

samenwerking in die sector. Hoewel de decentralisatie naar gemeenten verdedigbaar is, zie ik

ook dat een aantal resultaten uit die periode helaas weer verdwenen zijn. We praten veel over

1 gezin 1 plan, maar 1 overheid – dat lukt nog niet zo best….

 

6. Dat brengt mij nog op de rol van het middenbestuur. “U bent belangrijk, want u hebt geen

direct belang” zei iemand eens. Dat is een interessante notie. Want dat betekent dat de

provincie vaak een doorslaggevende rol kan vervullen op onderwerpen waar we eigenlijk niet

over gaan. Alle discussies over het wel of niet oppakken van taken, leveren even zovele

gemiste kansen op. De kans op erkenning, samenwerking, creativiteit bijv.

“Age si quod agis”: “Doe wat gedaan moet worden”, als dienstbare overheid.

 

7. De grote uitdaging voor het middenbestuur is de zichtbaarheid. Als de provincie er niet in

slaagt om het beleid en de activiteiten dicht bij burgers en organisaties te brengen, dan zal bij

de volgende verkiezingen de opkomst weer laag zijn. De mogelijkheden zijn er volop om

mensen een actieve rol te geven, zij willen immers liever meedenken dan voor een voldongen

feit worden gesteld. Dat geldt voor Brabanders én voor Statenleden.

“Nemo solus satis sapit”: “Niemand weet alleen genoeg”. Door samen te werken aan de

goede dingen, worden we samen eigenaar van het succes. Er zijn genoeg successen om gul

te kunnen delen!

 

Voorzitter,

Ik heb ontzettend genoten van het afgelopen jaar in Provinciale Staten.

Dat komt vooral door de goede sfeer in de staten, tussen de fracties onderling is veel contact. Mooi

om daar onderdeel van te zijn. En fijn dat u daar als voorzitter ruimte voor geeft.

Maar vooral heb ik genoten van de CDA fractie! Direct vanaf de installatie vorig jaar zijn we een team

geworden. Humor, lef en relativeringsvermogen gaan hand in hand met toewijding, inzet en energie.

Wat een geweldige club! Ik verzeker u: onder de inspirerende leiding van Marianne van der Sloot

zullen zij u steeds blijven verrassen!

 

Voorzitter,

Afgelopen 1 augustus ben ik gestart als bestuurder van SDW in Roosendaal, organisatie voor

begeleiding, behandeling en zorg voor mensen met een verstandelijke beperking, met zo’n 40 locaties

in West-Brabant.

Ook op die nieuwe plek wil ik mijn bijdrage blijven leveren aan de Brabantse samenleving. En ik weet

zeker dat ik velen van u zal blijven ontmoeten. Tot ziens dus!

Ik dank u allen heel hartelijk voor de geweldige jaren bij de provincie.

Ik ga niet alle namen noemen van mensen binnen en buiten deze zaal. Ik houd het bij: Houdoe en

bedankt!